We hebben op veel terreinen gewerkt: opvang van kinderen, onderwijs, ouderenzorg, verpleging, gezinszorg, maatschappelijk werk, pastoraal werk, in Nederland en in het buitenland. Naarmate de Congregatie groter werd, werd ook bestuurlijk en administratief werk van groeiend belang. Al het werk – van huishouden tot besturen, van kraamzorg tot zorg voor stervenden – werd door zusters gedaan.
In de loop van de twintigste eeuw heeft de overheid de zorg voor onderwijs, ouderenzorg, jeugd- en kinderzorg en verpleging overgenomen. Toen hebben we onze taken overgedragen aan niet-kloosterlingen.

Ons werk was geen werk in de huidige betekenis van het woord. Het was geen baan of een beroep. Mensen werken om in hun levensonderhoud te voorzien, om zichzelf te ontplooien of volgens een contract. Ons werk is verweven in onze wijze van leven, gebaseerd op onze roeping ons leven te willen wijden aan God en dienstbaar te willen zijn aan medemensen.
In de huidige tijd – nu we oud zijn – laten we de zorg voor kwetsbare mensen over aan de volgende generaties. We blijven betrokken; waar mogelijk blijven we ons inzetten voor degenen, aan wie gemakkelijk voorbij gezien wordt. Daarbij weten we ons gedragen door ons geloof dat geen mens ooit verloren gaat. We delen graag onze kennis, ervaring en arbeidsethiek en – mentaliteit met de generatie die na ons komt. We leven in het vertrouwen dat het goed komt. Dat blijven we oefenen, daar blijven we voor bidden. We geloven dat mensen mens worden aan elkaar, ook al schuurt dat soms. Ons leven zien we als een oefenplek. Onze taak nu is te leren zorg van een ander in liefde te aanvaarden en onze schat aan levenservaring met anderen te delen.